W Łukowie w okresie Polski Ludowej zaczęły powstawać osiedla mieszkaniowe, budynki użyteczności publicznej i zakłady przemysłowe. Część tych ostatnich nie przetrwała zmian ustrojowych po 1989 roku. Niemniej przez ostatnie kilkadziesiąt lat miasto przekształciło się z małego ośrodka lokalnego w centrum przemysłowo-usługowe o dużym znaczeniu regionalnym, a nawet ogólnokrajowym.

Na początku XX wieku przez Łuków przeszła fala niepokojów rewolucyjnych i walk o szkołę polską. W listopadzie 1905 r. miasto było świadkiem strajku szkolnego w sprawie wprowadzenia języka polskiego do szkół. W latach kolejnych, podczas niemieckiej okupacji towarzyszącej I wojnie światowej w mieście funkcjonowały Łukowska Rada Powiatowa oraz Rada Miejska, nie posiadające żadnego odpowiednika w całym byłym Królestwie Polskim.

Przebadane dotychczas źródła historyczne nie precyzują dokładnie, kiedy powstał Łuków. Miasto prawdopodobnie założył któryś z książąt piastowskich panujących w dzielnicy krakowskiej w drugiej połowie XII lub na początku XIII wieku Umowną datą powstania miasta jest jednak rok 1233, z którego pochodzi pierwsza wzmianka historyczna o istniejącej już kasztelanii łukowskiej.

Największy rozkwit Łukowa datowany jest na XVI wiek oraz pierwszą połowę XVII w. Wcześniej, bo w 1369 r. król Kazimierz Wielki nadał prawo wolnego miasta i obdarował jego mieszkańców gruntami, a w 1403 r. król Władysław Jagiełło nadał miastu prawa magdeburskie. W latach późniejszych do Łukowa na słynne jarmarki zjeżdżali się kupcy z odległych miast Korony i Litwy, a nawet zagranicy.