Płat prawy koloru białego (ecru) przedstawia pośrodku tarczę czerwoną w formie kartusza z XVI w. z godłem jak w herbie miasta. Kartusz nawiązuje do pieczęci wielkiej koronnej z czasów króla Zygmunta II Augusta, władcy, który obdarzył Łuków licznymi przywilejami.
Pieczęć o której mowa widnieje przy przywileju z 1555 r. w którym król potwierdzał prawa i przywileje Łukowa nadane przez jego poprzedników. Ponad kartuszem i poniżej niego widnieje złocisty napis MIASTO ŁUKÓW. W obramowaniu płata widnieje również złocisty motyw zdobniczy nawiązujący do dekoracji przywileju dla Łukowa króla Zygmunta I Starego z 1534 r., wywiedzionym od zdobnej litery inicjalnej inwokacji rozpoczynającej dokument (In nomine domini amen).
Druga strona sztandaru, z wizerunkiem Orła, przedstawia płat biały obwiedziony złocistym obramowaniem z wykorzystaniem motywu zdobniczego z przywileju dla Łukowa z 1534 r., z Orłem w polu tarczy czerwonej, a także ze złocistą dewizą „BÓG-HONOR-OJCZYZNA”, z tym, że dwa wyrazy widnieją powyżej tarczy, a trzeci poniżej niej.
Głowica metalowa sztandaru jest koloru srebrzystego. Projekt głowicy sztandaru przedstawia Krzyż Jagielloński jako znak dynastyczny królów Polski z dynastii Jagiellonów. Za panowania władców tej dynastii miasto zostało najpierw założone, następnie rozbudowane i kilkakrotnie odbudowane po pożarach, obdarzone licznymi przywilejami, wydawanymi w latach: 1403, 1425, 1455, 1503, 1505, 1513, 1517, 1526, 1530 (trzy przywileje), w 1534, 1535, 1539, 1555 (trzy przywileje), dwa w roku 1561. Troską o miasto odznaczyli się królowie po trzykrotnym spaleniu się miasta w I połowie XVI w.